SVT kan heel trots zijn op het enorme legioen vrijwilligers dat zich inzet voor de club. Iedere maand interviewt Annemarie Kasper een van hen. Of twee. Of een hele familie! De interviews met Willy Kruit, Robert Jansen, Annie Klasen, Andries van der Hoek, Jan Reijntjes, Roelie Lokhorst, familie Veldman, Hans&Henk Westerhof, Greetje Panman, Egbert Leiting & Gabriëlla Kats en Klaas Boonstra kun je teruglezen door op hun namen te klikken.
Harold Darwinkel, 39 jaar, geboren in Tynaarlo. Drijfveer om vrijwilligerswerk te doen voor SVT: “Tynaarlo is heel wat waard! Leefbaar houden van het dorp is belangrijk, maar daar moet je wel wat voor doen!”
Voetbal is Harolds ding. ‘Ik heb het genetisch meegekregen. Ja, ik kan zelf aardig meekomen met voetbal. Qua bouw geschikt voor het spel: geen gram teveel en in redelijke conditie.” Vader Gezines was een goede voetballer. “Hij speelde in zijn beste dagen bij SC Assen, het niveau wat nu de Jupiler League zou zijn.” Middenvelder is hij, en tweebenig. ”Daarin ’gedrild’ door mijn vader. “Hij vond dat tweebenig-zijn alleen maar voordelen kon hebben, voor later.”
Van jongs af aan was Harold met de bal in de weer. Hij werd op zijn 6e lid van SVT. “Dat mocht eigenlijk nog niet: ik was twee jaar te jong. Maar Gertjan Timmer brak zijn been en toen werd ik voor de E’s gevraagd. We speelden in die tijd nog op het grote veld. Met jongens als Harald Homan, Mark Kregel, Martin Donkerbroek en Arjan Hovinga. In die tijd speelden klasgenoten automatisch bij elkaar in een team.” Op een dag – hij was 10 jaar – werd Harold gescout voor FC Groningen. Samen met boezemvriend Wigbolt van Veen en Arthur ter Weme. “Arthur en ik redden het tot de 2e selectieronde en sneuvelden toen. Alleen Wigbolt mocht door. Toen hij 14 of 15 was, ging hij bij Achilles ’94 in Assen spelen. We hadden toen bij Tynaarlo een combiteam met Yde de Punt. Voor Wigbolt was het niveau onder de maat en daarmee het plezier weg. Ik was ook welkom bij Achilles, maar ik werd vanuit huis gestimuleerd om bij SVT te blijven spelen. Tynaarlo was toen ook al heel wat waard.”
Op zijn 15e speelde Harold zijn eerste wedstrijd in het eerste van SVT. “Het was op een doordeweekse avond, ik was laat uit school. Ik werd opgehaald door Albert Struik, die eerst nog moest melken. Toen we samen aankwamen, vroeg iemand: “Albert, heb je je zoon meegenomen?” Heel wat jaren speelde Harold in het eerste, totdat hij na zijn studie op zijn 22e naar Brabant vertrok, waar hij een baan kreeg. “In het eerste jaar speelde ik nog wel wedstrijden met het eerste, maar ik trainde doordeweeks niet meer. Het was niet fair ten opzichte van de jongens die op zondag op de bank zaten en wel trouw op de trainingen kwamen. Toen heb ik een stap terug gedaan en ben ik Het Driede gaan spelen.” Of voetballen in Brabant geen optie was? “De KNVB schreef voor dat je maar van één club lid mocht zijn.”
Harold bleef pendelen en ontmoette Mijke na 2 jaar in Brabant. Hij wou wel terug naar Tynaarlo, maar bleef uiteindelijk toch nog 7 jaar in het Zuiden plakken. Tweeling Jesper en Lucas werd er geboren. Toen zij 3 jaar waren, verhuisde het gezin uiteindelijk toch naar het Noorden. “Er kwam een massaontslag aan en ik heb er op voorhand voor gekozen om een andere baan te zoeken. En dat lukte, in het Noorden.” En dus kon er weer volop in Tynaarlo gevoetbald worden: niet alleen door vader, maar ook door de zonen. “Ook zij waren een jaar of 5, 6 toen ze met de bal aan de haal gingen en gingen voetballen bij de pupillen. En dan word je als vader automatisch leider.” De jongens spelen niet onverdienstelijk en werden beiden gescout door Heerenveen. Een jaar hielden ze het vol; twee selectieronden overleefden ze. Maar afgelopen zomer was het verhaal uit. Of de jongens op Harold lijken? “Ze verschillen van elkaar, maar ik zie in beide jongens eigenschappen van mijzelf terug: Lucas heeft mijn fanatisme en kan niet tegen verliezen. En Jesper is een echte technicus.” En Mijke? Ik herinner me dat zij wel eens moe werd van de eerste vraag van de jongens in de ochtend: “Wie heeft er gewonnen?” en dat het altijd om voetbal draait in huize Darwinkel. “Mijke badmintont, sinds vier weken. Bij haar zit sport niet in het systeem. Zij zet zich op het gebied van vrijwilligerswerk dan ook op andere vlakken in, bijvoorbeeld voor de oudercommissie van school.”
Even Harold’s SVT-loopbaan op een rijtje:
- Eerst jeugdleider
- Toen trainer: “Ik was begin 20 toen ik samen met Wigbolt jeugdtrainer werd. Hij deed de oudere jeugdelftallen, ik de jongere teams. Ik trainde toen jongens die nu in het eerste staan. Nu train ik op woensdagmiddag twee pupillenteams.”
- Aangesloten bij de jeugdcommissie, die op jaarbasis 4 à 5 activiteiten organiseert. “Het Kaboutertoernooi is daar een van. Dat was dit jaar eind van de zomer op een bloedhete woensdagmiddag, uitzonderlijk qua weer.” Ook het zaaltoernooi in januari is een voorbeeld: de ‘jeugdvariant’ van het jaarlijkse evenement dat Egbert Leiting organiseert in sporthal De Kamp in Vries. “Een leuk mixtoernooi met eigen leden van alle leeftijden.” En eind van het seizoen is er traditiegetrouw het Ouder-kind-toernooi. “Met als afsluiting altijd een barbecue.”
- Bestuurslid van dienst, eens in de drie weken. “Op zo’n dag ben je aanspreekpunt voor scheidsrechters, bezoekende partijen en moet je in actie komen als er conflicten dreigen.”
- Scheidsrechter (bij jeugdwedstrijden)
- En oh ja, komt ook in (compost-)actie!
- (En tussen haakjes: kantinediensten, maar alleen bij evenementen).
De minst leuke klus: daarover wil Harold ook graag nog iets kwijt. “Dat is, voorafgaand aan het nieuwe seizoen, de nieuwe teamindeling maken van de jongste twee leeftijdscategorieën. Altijd weer een heel gepuzzel, dus dat doe ik samen met de jeugdcoördinator van de jongste jeugd en een andere leider. We hebben nu het beleid dat we niet, zoals vroeger, automatisch leeftijdsgenoten bij elkaar in een team zetten, maar – waar mogelijk – ook kijken naar vaardigheid. We willen namelijk een herhaling van wat ooit gebeurde voorkomen: het uiteenvallen van een compleet D-team, omdat de betere spelers zich begonnen te ergeren aan de minder goede voetballers, en andersom. Een handvol jeugdspelers heeft toen de club verlaten om elders verder te gaan. Maar geloof me: het zou leuker zijn om dit bij een andere club te doen, zonder ‘dorps betrokkenheid’, want ook al wegen we alles nog zo zorgvuldig af: we kunnen niet voorkomen dat niet iedereen altijd tevreden is.”
Harold geeft eerlijk toe dat voetbal het grootste deel van zijn weekend opslokt. “Elk jaar krijg ik een dip tegen zowel de winter- als zomerstop aan; ben ik ‘voetbal-moe’. Ben je bestuurslid van dienst, dan ben je om 8.00 uur op de club, fluit je een wedstrijd, speelt je eigen team een wedstrijd en je kijkt nog een wedstrijd, moet je op zondag zelf drie helften spelen, bezoek je een thuiswedstrijd van FC Groningen en zie je een Engelse wedstrijd op Tv.” Maar opgeven is er voorlopig niet bij. “Elk jaar is het moeilijker om voldoende vrijwilligers op de been te krijgen. De druk op bestaande vrijwilligers neemt toe. Het duurt vast niet lang meer en dan krijgt vrijwilligerswerk een verplichtend karakter. Jammer! Dus iedereen die twijfelt: meld je snel aan! Dan hou je de sport low-cost en toegankelijk!
